Monthly Archives: styczeń 2016

Praca, która minimalizuje ryzyko wypalenia zawodowego to taka, która daje możliwość rozwoju, zachęca do samodzielności, sprzyja poczuciu skuteczności swoich działań

Dalej odpowiadamy sobie na pytanie: Jak rozpoznać pierwsze oznaki wypalenia zawodowego?

Pracownik, który jest już wyczerpany i zniechęcony (cechy wypalenia opisywane w poprzednich wpisach) z pewnością gorzej radzi sobie z problemami i trudnościami, co prowadzi do znacznego obniżenia jego skuteczności i towarzyszące mu dokuczliwe wypalenie zawodowe dotyka wtedy również pracodawcę. Sfrustrowany pracownik nie realizuje zakładanych celów, odczuwa złość, bo jego praca nie jest doceniana. Brak skuteczności jego działań wpływa na funkcjonowanie całej organizacji, w której jest zatrudniony, bo taki pracownik częściej popełnia błędy, częściej jest nieobecny w pracy. Klient, który trafi do wypalonej osoby nie otrzyma profesjonalnej usługi czy produktu najwyższej jakości i z pewnością odczuje złe traktowanie pozbawione zaangażowania i skuteczności tak w usłudze czy sprzedaży.

W kolejnych wpisach pojawiać się będą opisy dalszych elementów wypalenia zawodowego.

Praca, która minimalizuje ryzyko wypalenia zawodowego to taka, która daje możliwość rozwoju, zachęca do samodzielności, sprzyja poczuciu skuteczności swoich działań.

Dalej odpowiadamy sobie na pytanie: Jak rozpoznać pierwsze oznaki wypalenia zawodowego?

Gdy praca już wyczerpuje, wysysa resztki energii i nie można jej odzyskiwać z odpoczynku (jak to opisywałem w poprzednim wpisie blogowym) pojawia się kolejny ważny element wypalenia zawodowego – cynizm. Jest to efekt utraty zaangażowania i entuzjazmu i niewłaściwy sposób na ochronę siebie przed trudnością wyczerpania. Objawia się on bezdusznym traktowaniem wszelkich aspektów pracy, zdystansowaniem się wobec niej. Niechęć wobec pracy staje się na tyle silna, że nie chcemy przebywać w miejscu zatrudnienia, nie chcemy wykonywać powierzanych zadań odkładając je na później i jeszcze później. Można powiedzieć, że myśli są tylko wokół tego, żeby spędzić w pracy minimum czasu i włożyć w nią minimum wysiłku. Taka cyniczna postawa wobec pracy oczywiście sprawia, że zmniejsza się znacznie jej jakość, bo zamiast wykonywać ją najlepiej jak potrafimy staramy się iść po linii najmniejszego oporu, co prowadzić może do popełniania błędów. Jeśli czujemy, że z niechęcią chodzimy do pracy, a wykonując ją nie otrzymuje satysfakcji, odczuwany wcześniej entuzjazm i zaangażowanie uleciały to znak, że możemy cierpieć na wypalenie, które prowadzi do znacznego obniżenia skuteczności – o czym w kolejnej części tego mini cyklu dot. wypalenia zawodowego.

W kolejnych wpisach pojawiać się będą opisy dalszych elementów wypalenia zawodowego.

Kłamstwo stanowi czasem ucieczkę, sposób na wybrnięcie z trudnej lub niezręcznej sytuacji, często pada „od tak”, wydawałoby się bez większego zastanowienia. A tak naprawdę kłamstwo wymaga dużego wysiłku umysłowego, nie każdy jest w stanie mu sprostać.

Kłamanie jest dużo bardziej wymagającym procesem pod względem poznawczym niż mówienie prawdy.

Dlaczego kłamstwo jest dla mózgu trudniejszym zadaniem do wykonania?

Otóż wymyślając historyjkę będącą kłamstwem autor musi nieustannie czuwać, historia musi być przekonująca i zgodna z otaczającymi faktami, taki wysiłek nie jest wymagany, gdy autor opowiada prawdziwą historię. Ponadto trzeba utrzymywać koncentrację i pamięć o szczegółach zmyślonej historii, żeby nie zaprzeczać własnym słowo, a zapamiętanie fikcyjnych zdarzeń jest dużo trudniejsze niż pamiętanie tych, które rzeczywiście miały miejsce. Wniosek jest prosty: prawda nie wymaga wysiłku, wypowiedzi są łatwe i automatyczne. Kłamstwo wręcz odwrotnie, jest wyczerpujące.

A jak rozpoznać czy dana historia jest prawdziwa czy też stanowi zbiór kłamstw?

Badacze z University of Portsmouth wyróżnili 2 ciekawe strategie mające pomóc w identyfikacji kłamstwa:

• poproś autora, by opowiedział historię „od tyłu” – taka narracja dodatkowo obciąża i tak już zmęczony mózg kłamcy, więc takie ćwiczenie umysłowe sprawi im większy problem niż osobom mówiącym prawdę
• utrzymuj z autorem kontakt wzrokowy i oczekuj od niego tego samego – kłamcy zwykle skupiają wzrok na jakimś nieruchomym punkcie, a nie na swoim rozmówcy