Category Archives: Bez kategorii

W stresujących momentach często i chętnie sięgamy po słodycze, zamiast po dużo zdrowsze, a wciąż pełne cukru owoce. W efekcie tego pojawiają się dodatkowe kilogramy, które same w sobie mogą być źródłem stresu. Na tym przykładzie widać jak na dłoni sytuację, w której sposób na radzenie sobie ze stresem staje się problemem go wywołującym. A to nie koniec błędnego koła związanego z zajadaniem stresu – kiedy już przytyjemy, powstaje dyskomfort związany z brakiem akceptacji dla swojego ciała…tak, tak, kolejny stresor. W takim razie zaczynamy się odchudzać i przechodzimy na dietę, czyli narażamy się na kolejny stres związany z frustrowaniem podstawowej potrzeby jaką jest jedzenie, zabieramy sobie sprawdzony(choć oczywiście szkodliwy)sposób na odreagowywanie stresu bez znalezienia dla niego zastępstwa co musi owy stres kumulować. W konsekwencji wracamy do wspomnianego już schematu, w którym porzucamy postanowienia dotyczące diety w sytuacjach stresujących, kiedy to nawet możemy mylić poczucie głodu z fizycznymi objawami stresu w postaci tzw.”ścisku” w żołądku. W efekcie tych czynników trudno nam utrzymać się na długo przy próbach zmiany nawyków żywieniowych bez zrozumienia co i w jakich sytuacjach nas stresuje i osłabia nasze postanowienia, skłania do podjadania, jakie są tego przyczyny. Poznanie przeżywanych konsekwencji różnych wydarzeń w codzienności pozwoli o wiele skuteczniej zadbać o swoje ciało i dietę. Warto czasem na chwilę się zatrzymać i kiedy wieczorem najdzie nas ochota na podjadanie mimo, że w ciągu dnia nie brakowało nam jedzenia, zadać sobie pytanie czy wydarzyło się dziś coś trudnego, coś z czym trudno się zmierzyć w myśli i emocjach i czy nie próbujemy tego zajeść.

Stres towarzyszy nam każdego dnia, a jego przyczyną są zarówno wydarzenia nieprzyjemne jak i te przyjemne kojarzące się wtedy z odczuwaną ekscytacją. Mimo upływu tysięcy lat reakcja organizmu na stres nie zmieniał się i dalej prowadzi nas do walki lub ucieczki. To co się zmieniło to stresory, czyli czynniki wywołujące stres. Dziś są to praca i związana z nią presja i rywalizacja, pośpiech, kontakty z rodziną lub otoczeniem, czy chociaż sytuacje drogowe, czyli to co towarzyszy nam codziennie. Powoduje to, że nadmiar stresu staje się dla nas szkodliwy tak jak łatwo kojarzące się nam ze złym wpływem zanieczyszczenia powietrza czy jedzenia. W takim razie musimy zrozumieć, że przebywanie w ciągłym stresie – stres chroniczny – przyniesie równie niekorzystne skutki co długotrwałe przebywanie w zanieczyszczonym powietrzu. Wpłynie to na problemy ze snem, spadek energii i odporności, zajadanie stresów prowadzące do nadwagi. Przyjrzyjmy się tym skutkom, jak one wpływają na siebie wzajemnie i jak im zaradzić.

Sen i jego zaburzenia są często sygnałem ostrzegawczym, pełni on bardzo ważną rolę w procesie radzenia sobie ze stresem i utrzymaniem naszego organizmu w dobrej kondycji. Jego niedobór oprócz oczywiście zmęczenia wywołuje również wzrost niepokoju i napięcia, które wtórnie nasila stres, a wlewanie w siebie litry kawy tylko nasilają te odczucia. W efekcie przemęczenia jeszcze trudniej o aktywność fizyczną znaną ze swojego korzystnego wpływu na obniżanie poziomu stresu. Osoby, które się nie wysypiają rozregulowują własny mechanizm głodu i sytości, czyli w efekcie głód jest silniejszy a poczucie najedzenia rzadziej się pojawia. Ponadto im bardziej jesteśmy zmęczeni tym łatwiej skusimy się na podjadanie niezdrowego jedzenia. Wpływy stresu na sen i nawyki żywieniowe przeplatają się, co pokazuje jak ważne jest aby zadbać o odpowiednią ilość snu, co pomaga radzić sobie w sytuacjach stresujących i wzmacnia odpieranie ataków zajadania stresu. A właśnie wspomniane zajadanie stresu stać się przecież może też i stresorem, bo ze stresem zjadamy głównie niezdrowe jedzenie (słodycze, fast-foody) co prowadzi do nadmiarowych kilogramów, czyli ewentualnego źródła stresu.

Jak przerwać to błędne koło? Czytaj dalej w kolejnym wpisie już niedługo.

Tym razem spojrzenie na problem wypalenia zawodowego
z perspektywy pracodawcy – krótka podpowiedź jakie kwestie powodują znaczne obniżenie efektywności organizacji wynikające z wypalenia zatrudnianych pracowników.

Obszary pracy, które należy uwzględniać, oceniając ryzyko wypalenia zawodowego pracowników:

Nadmierne obciążenie pracą – coraz większa liczba obowiązków pracownika przy jednoczesnym ograniczeniu jego zasobów tj. pracodawca wymaga, by zrobił więcej w krótszym czasie, oczekuje się od niego wielozadaniowości i podejmowania wielu ról.

Brak kontroli – pracownik nie ma kontroli nad ważnymi elementami swojej pracy, pracodawca ogranicza samodzielne inicjatywy pracownika i jego kreatywność w rozwiązywaniu problemów w efekcie czego ten traci poczucie sprawstwa.

Brak nagrody – pracownik ma poczucie, że jego praca nie jest wystarczająco doceniona w rozumienie zarówno wynagrodzenia finansowego jak i uznania i satysfakcji wewnętrznej.

Załamanie wspólnoty – brak wsparcia i zaufania ze strony innych osób, powstają liczne konflikty, współzawodnictwo o miejsce pracy (rywalizację zastępuje wrogość), pracownik nie ma ochoty angażować się w relacje ze współpracownikami.

Brak sprawiedliwości – pracownik jest przekonany, że nie jest traktowany sprawiedliwie przez pracodawcę.

Konflikt wartości – konflikt między wartościami pracownika
i organizacji tj. trudne zmaganie się między tym co pracownik chce robić, a tym czego oczekuje pracodawca.

Oprac. na podst. Ch.Maslach „Prawda o wypaleniu zawodowym”

Praca, która minimalizuje ryzyko wypalenia zawodowego to taka, która daje możliwość rozwoju, zachęca do samodzielności, sprzyja poczuciu skuteczności swoich działań

Dalej odpowiadamy sobie na pytanie: Jak rozpoznać pierwsze oznaki wypalenia zawodowego?

Pracownik, który jest już wyczerpany i zniechęcony (cechy wypalenia opisywane w poprzednich wpisach) z pewnością gorzej radzi sobie z problemami i trudnościami, co prowadzi do znacznego obniżenia jego skuteczności i towarzyszące mu dokuczliwe wypalenie zawodowe dotyka wtedy również pracodawcę. Sfrustrowany pracownik nie realizuje zakładanych celów, odczuwa złość, bo jego praca nie jest doceniana. Brak skuteczności jego działań wpływa na funkcjonowanie całej organizacji, w której jest zatrudniony, bo taki pracownik częściej popełnia błędy, częściej jest nieobecny w pracy. Klient, który trafi do wypalonej osoby nie otrzyma profesjonalnej usługi czy produktu najwyższej jakości i z pewnością odczuje złe traktowanie pozbawione zaangażowania i skuteczności tak w usłudze czy sprzedaży.

W kolejnych wpisach pojawiać się będą opisy dalszych elementów wypalenia zawodowego.

Praca, która minimalizuje ryzyko wypalenia zawodowego to taka, która daje możliwość rozwoju, zachęca do samodzielności, sprzyja poczuciu skuteczności swoich działań.

Dalej odpowiadamy sobie na pytanie: Jak rozpoznać pierwsze oznaki wypalenia zawodowego?

Gdy praca już wyczerpuje, wysysa resztki energii i nie można jej odzyskiwać z odpoczynku (jak to opisywałem w poprzednim wpisie blogowym) pojawia się kolejny ważny element wypalenia zawodowego – cynizm. Jest to efekt utraty zaangażowania i entuzjazmu i niewłaściwy sposób na ochronę siebie przed trudnością wyczerpania. Objawia się on bezdusznym traktowaniem wszelkich aspektów pracy, zdystansowaniem się wobec niej. Niechęć wobec pracy staje się na tyle silna, że nie chcemy przebywać w miejscu zatrudnienia, nie chcemy wykonywać powierzanych zadań odkładając je na później i jeszcze później. Można powiedzieć, że myśli są tylko wokół tego, żeby spędzić w pracy minimum czasu i włożyć w nią minimum wysiłku. Taka cyniczna postawa wobec pracy oczywiście sprawia, że zmniejsza się znacznie jej jakość, bo zamiast wykonywać ją najlepiej jak potrafimy staramy się iść po linii najmniejszego oporu, co prowadzić może do popełniania błędów. Jeśli czujemy, że z niechęcią chodzimy do pracy, a wykonując ją nie otrzymuje satysfakcji, odczuwany wcześniej entuzjazm i zaangażowanie uleciały to znak, że możemy cierpieć na wypalenie, które prowadzi do znacznego obniżenia skuteczności – o czym w kolejnej części tego mini cyklu dot. wypalenia zawodowego.

W kolejnych wpisach pojawiać się będą opisy dalszych elementów wypalenia zawodowego.

Kłamstwo stanowi czasem ucieczkę, sposób na wybrnięcie z trudnej lub niezręcznej sytuacji, często pada „od tak”, wydawałoby się bez większego zastanowienia. A tak naprawdę kłamstwo wymaga dużego wysiłku umysłowego, nie każdy jest w stanie mu sprostać.

Kłamanie jest dużo bardziej wymagającym procesem pod względem poznawczym niż mówienie prawdy.

Dlaczego kłamstwo jest dla mózgu trudniejszym zadaniem do wykonania?

Otóż wymyślając historyjkę będącą kłamstwem autor musi nieustannie czuwać, historia musi być przekonująca i zgodna z otaczającymi faktami, taki wysiłek nie jest wymagany, gdy autor opowiada prawdziwą historię. Ponadto trzeba utrzymywać koncentrację i pamięć o szczegółach zmyślonej historii, żeby nie zaprzeczać własnym słowo, a zapamiętanie fikcyjnych zdarzeń jest dużo trudniejsze niż pamiętanie tych, które rzeczywiście miały miejsce. Wniosek jest prosty: prawda nie wymaga wysiłku, wypowiedzi są łatwe i automatyczne. Kłamstwo wręcz odwrotnie, jest wyczerpujące.

A jak rozpoznać czy dana historia jest prawdziwa czy też stanowi zbiór kłamstw?

Badacze z University of Portsmouth wyróżnili 2 ciekawe strategie mające pomóc w identyfikacji kłamstwa:

• poproś autora, by opowiedział historię „od tyłu” – taka narracja dodatkowo obciąża i tak już zmęczony mózg kłamcy, więc takie ćwiczenie umysłowe sprawi im większy problem niż osobom mówiącym prawdę
• utrzymuj z autorem kontakt wzrokowy i oczekuj od niego tego samego – kłamcy zwykle skupiają wzrok na jakimś nieruchomym punkcie, a nie na swoim rozmówcy